Jan Karel KleijnHet meest hilarische wat ik daar heb meegemaakt was een concert van een van mijn helden Iggy Pop. Iggy had voor zijn Blah Blah Blah Tour een hele batterij enorme opleggers bij zich tot de nok volgestouwd met apparatuur. Zoveel, dat men een beetje zenuwachtig werd bij Paradiso of dat wel allemaal in de grote zaal paste. Lang niet alles ging er in tot frustratie van het Engelse geluidsteam maar uiteindelijk stonden er 2 gigantisch hoge en buitengewoon brede geluidstorens aan weerszijden van het daardoor wat verkleinde podium. De soundcheck werd gestart met een soort whitenoise die KEIHARD als een aanstormende goederentrein uit de enorme PA denderde. De hele tent stond te trillen, iedereen vluchtte naar buiten, zelfs de directeur samen met het hele kantoorpersoneel (het kantoor zat afgeschermd boven aan de voorkant) kwamen allemaal naar buiten. Zo stond het voltallige personeel van Paradiso, alsof het een brandalarm betrof, ineens voor de ingang buiten op straat. Wachtend tot die enorme bak herrie van de soundcheck over was, men elkaar weer kon verstaan en dus weer aan het werk kon gaan, iets wat nog nooit was voorgekomen volgens Paradiso veteranen.
Ik ben nog even terug de zaal ingelopen voor m'n pakje sigaretten en met m'n handen op m'n oren het absurd harde lawaai trotserend zag ik een lange Engelse slungel in de torens klimmen die z'n hoofd telkens voor 'n speaker hing, duimpje omhoog naar de geluidsman: en dan iets van ‘allright, OK mate’ schreeuwde. Van oordopjes had destijds nog nooit niemand gehoord.. Het concert die avond was fenomenaal, energie, typisch Iggy stagediven, rondlopen, kortom alles wat Iggy live zo geweldig maakt en het geluid in die bomvolle zaal was het beste wat ik destijds heb gehoord, en ook buiten denderde het als een trein door. Legendarisch optreden.