Mr. Sales

De speelgoedafdeling was gevestigd op de 2e etage. Ik bemande in mijn eentje een carré waarop Matchbox autootjes waren uitgestald. De autootjes zaten in een geel/blauw doosje, waarop naast een nummer en het merk ook een afbeelding van het autootje afgebeeld stond. Mijn taak was om in de eerste plaats deze Matchbox autootjes aan de man te brengen. Ook kwamen er regelmatig dozen met aanvullingen uit het magazijn en moesten z.s.m. uit het verpakkingsmateriaal worden gehaald. De autootjes lagen netjes op nummer. Na een drukke winkel dag lagen de doosjes vaak schots en scheef door elkaar en mocht ik ze weer opruimen. Naast mijn carré stond een kassa met een grote inpaktafel. Verderop stonden meer carrés en stellingen waarop allerlei speelgoed stond uitgestald. In het midden van de afdeling stond een behoorlijk grote carré waarin een goedlachse verkoper stond. De man was gekleed in pak en stropdas en zag er keurig uit. Voor het verhaal zal ik de man hier meneer Sales noemen.

Meneer Sales was zogezegd een topverkoper en naast de verkoop demonstreerde hij ook veel speelgoed in zijn carré. Speelgoed zoals de opwindbare auto, welke een terugtrekmechanisme had. Door op de auto te duwen en deze tegelijkertijd naar achteren te trekken en hierna los te laten op een bijbehorende baan waar ook nog een scherpe bocht en een looping in zat, werd de auto als het ware gelanceerd en volgde de baan nauwkeurig. Zo af en toe vlogen er auto’s uit de bocht en vervolgden hun weg met hoge snelheid over de afdeling met één of meerdere kinderen er achteraan. Ook de programmeerbare auto was een succes. Dit was een mooi uitziende sportauto welke door batterijen werd aangedreven, heel aantrekkelijk voor kinderen. De auto werd bestuurd (geprogrammeerd) door een kartonnen kaart waarin allerlei gaatjes en knipjes zaten welke ervoor zorgden dat de auto links, of rechtsaf of rechtdoor kon rijden volgens een bepaald patroon. De kaart werd langzaam door de auto getrokken en gelezen. Ook zaten er lege kaarten bij die je zelf kon bewerken (programmeren) om de auto je eigen parkoers af te laten leggen. Een mooie uitvinding in die tijd. Of de ‘Laughing Bag (de lachzak). Een apparaatje in een zak waarop een spookgezicht was getekend, ook gevoed door batterijen. Op het apparaatje zat een drukknop. Wanneer je deze indrukte werd een horror-achtige lach hoorbaar, welke een seconde of 20 aanhield.

Al deze mooie producten werden door meneer Sales gedemonstreerd en verkocht in zijn Carré. Regelmatig zag ik tevreden klanten met gevulde tassen weglopen bij de carré van meneer Sales. Hij was een voorbeeld voor de iedereen en speciaal voor de aankomend verko(o)p(st)ers. Als we iets niet wisten dan vroegen we het aan meneer Sales. Als ik zijn werk vergeleek met de verkopen van mijn Matchbox autootjes dan voelde ik mij ongelukkig en dacht ‘wat doe ik hier nog, ik ga maar iets anders doen’.

Een paar weken later, net voor de kerst, werd ik geroepen door de caissière die naast mijn carré aan het werk was. We maakten dagelijks een praatje als het niet druk was maar dit was geheel onverwachts. ‘Heb je het al gezien?’ vroeg ze. Ik zei ‘wat?’. Ze wees in de richting achter mij. Ik draaide mij om en zag opeens meneer Sales van de afdeling af, richting de roltrap lopen. Ik dacht dat hij ging lunchen. Maar ik zag nog iets anders, meneer Sales was niet alleen. Hij liep tussen twee mannen in en deze mannen kende ik. Deze mannen waren van de bedrijfsrecherche. Ik kende ze maar al te goed want ze zaten altijd bij de personeel in- en uitgang en voerden periodiek tassencontroles uit en keken m.i. altijd heel erg serieus. Nu liep meneer Sales tussen deze mannen in. Volgens de roddels die later de kop op staken, werd meneer Sales al een tijdje geschaduwd door de bedrijfsrecherche. Achteraf bleek dat meneer Sales regelmatig tassen met speelgoed liet ophalen maar die werden kennelijk niet afgerekend.