Ambachtelijke meester schoenmaker op eenzame hoogte

In 1988 vestigde Guus van den Berg zich als Ambachtelijk Meester Schoenmaker in de Hazenstraat in de Zuid-Jordaan. Voor die tijd was het de schoenmakerij van Jan Singer, door diens vader rond 1910 geopend.

Al vroeg was er volop activiteit in het pand, er zat van 1890 tot 1910 een bietenkokerij. Toen Singer schoenmaker was is er wel op enig moment van pand gewisseld, de schoenmakerij ging van nr. 62 naar nr. 66. Wellicht is dit gebeurd tijdens de tweede wereldoorlog, toen er geen leer voorhanden was.

Guus van den Berg volgde zijn opleiding aan de officiele schoenmakersopleiding in Den Bosch maar zegt het meeste in de praktijk geleerd te hebben van zijn leermeester Gerard van Glasenab, die uit een oud schoenmakersgeslacht komt. Hij werd Ambachtelijk Meester Schoenmaker door het afleggen van een proeve van bekwaamheid en werd erkend Gildelid. Het Gilde is een samenwerkingsverband met de Nederlandse schoenfabrikanten. Het mes snijdt in dit geval aan twee kanten, het Gilde lidmaatschap maakt zowel de schoenmaker als de schoenfabrikant meer ambachtelijk en onderscheidt ze van de zogenaamde 'hakkenbars'. Het afleggen van de proeve van bekwaamheid betekent ook dat je als schoenmaker bepaalde merken mag voeren. Op de vraag of van den Berg ook van begin tot eind een heel nieuw paar schoenen kan maken antwoordt hij dat hij dat wel kan maar alleen ooit voor zijn vrouw gedaan heeft. Hij benadrukt dat hij schoenhersteller is.

Na in diverse winkels gewerkt te hebben wilde hij voor zichzelf beginnen en kon hij terecht in de Hazenstraat toen Singer met pensioen ging. De buurt was in opkomst, de sfeer beviel hem en er was plaats voor een Meesterschoenmaker. Concurrentie was er alleen van de Herenstraat en van een schoenmaker in de Leidsedwarsstraat en bovendien was de bedrijfstak op sterven na dood. Dat is nu weer aan het veranderen maar van den Berg is vooralsnog in zijn buurt de enige.
De buurt is allang geen volksbuurt meer en er wonen nu kapitaalkrachtige mensen en zelfs BN-ers, wat zich laat vertalen in het grote aanbod van klassieke brogues. De buurt kenmerkt zich door een grote doorgang van jonge gezinnen.

Het werk is al die jaren hetzelfde gebleven. Van den Berg bediende altijd al het hogere segment en is voor goedkopere schoenen domweg te duur. De materiaalkosten zoals de prijs van rubber (die met de olieprijs samenhangt) zijn wel gestegen en de huidige milieueisen maken het schoenmaken ook duurder. Duurzaamheid maakt zeker onderdeel uit van van den Berg's visie. Het bepaalt zijn materiaalgebruik; zijn zoolleer betrekt hij van natuurlijke looing in plaats van chemische, hetgeen een proces van zes maanden vergt.
Klanten krijgt hij ook van buiten de Jordaan, sterker nog, zelfs van buiten de stad. Hij werft zijn klanten via Gouden Gids en internet, maar ook prijkte zijn foto ooit levensgroot en op eenzame hoogte op de bus uit IJmuiden. Dit werd verzorgt door een reclamebureau uit de buurt.Vroeger woonde hij zelf in de buurt maar dat maakte dat hij de buurt bijna niet meer uitkwam.
Aan een klant heeft hij een bijzondere herinnering: Oud-burgemeester Schelto Patijn kwam weleens op de dienstfiets een paar te herstellen schoenen brengen maar moest die later weer met de dienstauto laten ophalen, wegens tijdgebrek!