Rosa Scharn
“In Paradiso konden we vanaf een beeldscherm kijken naar de eerste stap op de maan. Alle aanwezigen zaten zich te vergapen aan deze beelden. En in de hoeken van de zaal beneden lagen ruimtepakken die je aan kon trekken als je dat wilde, waardoor je ‘gewichtloos’ kon lopen. Het zag eruit als een soort voorloper van Michael Jacksons moonwalk. Een historische avond. Geschiedenis in Paradiso!
Ik vind het zonde dat Paradiso dit niet heeft vastgelegd. Voor mij was het een heel belangrijk moment. Doordat we het samen beleefden, door Paradiso. Het had een sterk ‘thuis-gevoel’. Voor mij betekende het: ‘Als DIT mogelijk is, dan zijn de mogelijkheden ONBEPERKT! Pak je toekomst, alles is mogelijk. Pak je mogelijkheden, pak je kansen.’
De sfeer was een sterk beleven mét elkaar delen, geen individuele ervaring. Mensen die er een dimensie bij voelden. Dat hoor je ook van ruimtevaarders; dat je vanuit dit gevoel van ‘er is meer’ de aarde als iets gemeenschappelijks gaat voelen. Je IK wordt meer WIJ in het universum. Dat was die avond een keerpunt. Dat de mens die de ruimte ervaart en zich op mogelijkheden richt er een dimensie bij krijgt. We moeten genieten van wie wij zijn op dit moment en zuinig zijn op ons aardbolletje.
Toen ik vorig jaar met een spoedopname werd opgenomen had mijn dochter een foto van André Kuipers in mijn ziekenhuiskamer opgehangen. Ze wist dat dit mij inspireren zou. Ik ben er ook bovenop gekomen en niet in de diagnose blijven hangen. Het is echt die Paradisoavond, wat een keerpunt in denken werd. Mijn leven ervoor was zo anders dan erna.
Het klinkt misschien spiritueel, maar zo bedoel ik het niet. Het is concreet en voelbaar. Misschien vergelijkbaar met dat mensen eerst dachten dat de aarde plat was en toen hebben ontdekt dat hij rond is. Dat concrete verschil.”