Siebe Drieman
Koos Zwart had het team van de lichtshow naar Amsterdam gehaald. Via hem werkten ze ook op andere plaatsen in Nederland en misschien ook in België. Het team bestond uit dezelfde Engelse en Amerikaanse specialisten, die al eerder in Felix Meritis de show verzorgden. Ze waren uitermate terughoudend omtrent het bloot geven van hun know-how. Ondanks dat ik op het balkon van de grote zaal in Felix Meritis wekenlang met ze heb samengewerkt en best goed contact met ze had, gaven ze ook tegenover mij geen strobreed van hun kennis weg. Ik heb er wel iets van gezien en begrepen, maar niet echt goed. Ze werkten met hun eigen apparatuur.
De lichtshow in werking
De glas-in-loodramen van de grote zaal van Paradiso waren geblindeerd. Zonder het grote kunstlicht, dat ’s avonds uitging, was de zaal zo donker als een bioscoopzaal. Aan de zijwanden vóór de balkons en aan de achterzijde van de zaal boven het podium waren enorme witte doeken aangebracht, waarop het team van de lichtshow langzaam, maar permanent bewegende inktvlekken met diverse kleuren geprojecteerde. De diverse vormen met kleuren warrelden door elkaar heen, maar de kleuren konden zich niet met elkaar vermengen. Alle kleuren behielden hun eigen kleur, alleen de vorm van de vlekken waarbinnen de diverse kleuren zich bevonden wijzigde zich. Plotseling schoten dan ineens een aantal vlekken langs elkander heen. Het grondpatroon wijzigde zich vervolgens. De langzame beweging zette zich daarna vanuit een nieuw gevormd patroon weer voort. Het was moeilijk om de blik te onttrekken aan dit intrigerende spel van vormen en kleuren, dat op drie van de vier wanden van de zaal in voortdurende beweging was. Vanaf 1970 zou Adri Hazevoet de lichtshow nog spectaculairder maken.
Zodra iets te zien was op het podium, werd met schijnwerpers gewerkt. Op momenten dat zich daar niets afspeelde, werden in de allereerste begintijd op het rechter zijdoek zwart-wit films (nog zonder geluid) uit de jaren ‘20 gedraaid – tekenfilms en soms porno uit deze zelfde tijd, hetgeen eerder overkwam als lachwekkend, dan als zinnenprikkelend.
Het draaien van deze films zou als vast programmaonderdeel niet lang duren. Al snel werd ingezien, dat de uiterst boeiende kleurvlekprojecties hierdoor te veel werden gestoord. Men wilde in de kleine zaal films gaan draaien. Later zou dit ook gerealiseerd worden.