Frits Slicht
In de voorgaande verhalen heb ik meerdere ontwerpers aan de orde gesteld. Buiten de door mij besproken ontwerpers waren er meer die mogelijk net zoveel aandacht verdienen. Maar ik heb een keuze gemaakt, een keuze die geen recht doet aan die ontwerpers die ik hierna nog kort zal benoemen, in willekeurige volgorde. Boek van Marc Couwenbergh: Tussen kunst, sociaal engagement en ironie. Een kroniek van de familie Van Norden 1883-2007 
Willem Hendrik van Norden (1883 – 1978)
Als jongen van een jaar of vijftien bij De Distel gekomen. Aldaar opgeleid door ondermeer Cor de Bruin en Nienhuis. Hij zou tot aan het eind van De Distel in 1923 blijven om daarna over te stappen naar Goedewaagen in Gouda. Misschien wel zijn mooiste ontwerp is die van het tegeltableau van De Gekroonde Valk. Ik kom daar later nog op terug. Naast zijn plateelwerk heeft hij veel geschilderd, voornamelijk landschappen en ander werk in een impressionistische stijl. Ontwerpen van Willem van Norden, bron: Industrieel Nederland, 1921 
Carel Adolph Lion Cachet ( 1864 – 1945) Carduustegels, ontwerp van Lion Cachet, bron: Industrieel Nederland, 1921 
Lion Cachet was vanaf 1912 bij De Distel ontwerper van vele monumentale tegeltableaus, maar zijn oeuvre strekt zich uit over de volle breedte van het kunstspectrum. Veel van zijn werk is in het Centraal Museum te Utrecht. Een uitgebreide biografie is te vinden via: De Kunstbus.
Theodoor Willem Nieuwenhuis (1866 – 1951)
Net als de voornoemde Cachet was hij een veelzijdig kunstenaar die zich niet beperkte tot een bepaald vakgebied. Hij was tekenaar, litho-ontwerper, houtsnijder, aquarellist, interieurontwerper enz. enz. Misschien wel zijn bekendste interieurontwerp was die voor het Scheepvaarthuis (nu: Hotel Amrâth). Prins Hendrikkade 108-114, Scheepvaarthuis, wandversieringen in de grote vergaderzaal, ontworpen door Theo Nieuwenhuis. Bron: SAA, Collectie Bureau Monumentenzorg: negatiefvellen. 
Voor De Distel ontwierp hij tegeltableaus en vaaswerk. Mens- en dierfiguren vormden een organische eenheid met flora en fauna, de decoraties op het aardewerk kwamen op de eerste plaats voor Nieuwenhuis. Zie ook De De Kunstbus.
Johannes (Jan) Wigbold Eisenlöffel of Eisenloeffel (1876 – 1957) Prent van het verhuisbericht van het kunstnijverheidsatelier Jan Eisenloeffel naar de Nieuwezijds Voorburgwal uit ca. 1918, bron: SAA, beeldbank. 
De vierde en laatste ontwerper die ik hier nog kort noem, heeft eigenlijk maar kort bij (voor?) De Distel gewerkt. Formeel is hij waarschijnlijk nooit vast in dienst geweest, maar zo rond 1904 en iets later zou hij ontwerpen hebben geleverd voor aardwerk serviezen en andere gebruiksvoorwerpen als vazen. Hij was oorspronkelijk opgeleid tot edelsmid, zijn specialiteit was dan ook het ontwerpen van gebruiksvoorwerpen in metaal. Metalen staande lamp van Eisenloeffel, bron: Jaarboek (1922) van Nederlandsche ambachts- & nijverheidskunst, Nederlandsche ambachts- en nijverheidskunst 
Voor meer informatie verwijs ik naar de website van VVNK.
Advertentie voor de zaak van Jan Eisenloeffel aan het Rokin. Oude kunst; een maandschrift voor verzamelaars en kunstzinnigen, jrg 4, 1918-1919, no 1, 01-01-1918 
OF NAAR: Verhaal 32