Paul Arnoldussen
Zijn vader begon in 1932 een winkel in boter, kaas en fijne vleeswaren op nummer 136. Hij was niet de eerste op dat adres: een foto van voordien toont er al een melkwinkel. Uitgangspunt van de oude Ensink: de goedkoopste word je toch niet, laat ik dan maar de beste worden. En dat principe hield hij vast, tot zijn dood in 1962.
In die dertig jaar ging het prima, met uitzondering van de oorlog. "Hij vervalste voedselbonnen voor onderduikers en persoonsbewijzen en werd opgepakt. Toen hij in 1945 uit het concentratiekamp terugkwam, woog hij nog maar 92 pond." Thuis was al het smakelijks al weer snel in ruime mate voorhanden., "Tegenwoordig zou mijn vader een bourgondiër genoemd worden."
Leo kwam in 1952 in de zaak, die zich ontwikkelde tot een delicatessenwinkel. Hij had oog voor nieuwe producten. Zo voerde hij als een van de eersten Melbatoast. Voordien waren toastjes nogal dikke gevallen.
Hij doet aan eigen import: zijn Mainzer zuurkool wordt algemeen geroemd. Over herkomst en samenstelling doet hij er het zwijgen toe. Over zijn rookworst wil hij wat meer kwijt. Het recept komt van Anton Hunink, ooit gevierd worstenmaker in Deventer. Leo's vader kreeg het toen de firma werd overgenomen; een Amsterdamse slager maakt de worsten nu exclusief voor Ensink.
Tijdens de renovatie van de Haarlemmerdijk gedurende de jaren tachtig en negentig hielden maar een paar zaken stand: twee slagers en Ensink.
Zijn assortiment groeide en groeide. Inmiddels heeft hij 140 soorten broodbeleg. Maar als hij een broodje voor zichzelf smeert, gaat er meestal kaas op. Maar wel goede kaas, hij heeft niet anders. Desondanks: hij is verwend, hij geeft het grif toe. "Als je tussen al die lekkere dingen opgroeit, weet je niet beter."
Befaamd is het kleine glaasje port dat hij klanten aanbiedt. "Als je geluk wilt vermenigvuldigen, moet je het delen." De oorsprong ligt bij de komst van de nieuwe Beaujolais, die begin jaren zeventig nogal in de mode was. Er waren meer middenstanders die rond die tijd een glaasje ervan aanboden. Op een middag was Ensinks Beaujolais op en ging hij maar over op port. En die is het hele jaar verkrijgbaar. In de zomer is het trouwens wel witte wijn en rond de feestdagen bubbels.
In 2009 moest het pand dat hij huurde, worden verbouwd. Ensink ging tijdelijk naar de Willemsstraat. Wat niet zo bekend werd: Ensink deed zijn zaak toen over aan de gebroeders Peek, bij wie hij in dienst trad. Hij bleef wel het gezicht van de zaak. De broers houden er nu mee op, ook al omdat het maar niet opschiet met die verbouwing op de Haarlemmerdijk, maar Ensink treedt nu in dienst van drankenhandel De Wijnbergh. Die gaat op de Haarlemmerdijk, hoek Korte Prinsengracht, een zaak in Ensinks geest openen. Dus het afscheidsfeestje zaterdag kreeg toch een vrolijk karakter.
En nu nog een jaar of tien door?
Ensink: "Het moet niet belachelijk worden."