Tom Steenbergen
‘Ik was totaal onder de indruk van de science fiction achtige sfeer die het Paradiso interieur bij me opriep. Overal, op muren en plafonds, werden dia’s en filmprojecties levensgroot geprojecteerd; alles was één verlichte, kleurrijke bewegende schittering. Ik kon er geen woorden voor vinden. Wierook zorgde voor de geur en de muziek was aanvankelijk klassiek en later pop. De groep Dirty Underwear speelde daarna in een bezetting met o.a. twee drummers, een bassist, saxofonist, leadgitarist, fluitist, iemand die een eigenaardig snaarinstrument bespeelde en een bandrecorder met grote toetsen. De band maakte een hels kabaal. Zeer indrukwekkend was hun uitvoering van Ravel’s Boléro. Twee balletdanseresjes en een enorm goede danser dansten op de muziek op het spaarzaam verlichte podium. Er kwam een fakir in een lendendoek bij en later een vuurvreter. Op een gegeven moment gingen de lichten helemaal uit en kwam er een naakt meisje het toneel op slechts gehuld in een enorm grote doorzichtige plastic zak. Een jongen ging zich uitkleden, hulde zich ook in een plastic zak en ging onwennig naast het meisje zitten. Plotseling kwam er een in het wit geklede muzikant het toneel op met een bril met in de glazen twee zaklampen. De jongen en het meisje verlieten gezamenlijk het podium. Het licht ging weer aan en een enorme lange gele zeppelin-achtige ballon kwam de zaal in die op handen werd gedragen door het publiek. Om kwart voor tien moesten we helaas weg om de laatste trein te halen maar wat we in die twee uurtjes hebben meegemaakt was zo overweldigend dat ik besloot zelf ook weer snel happenings te gaan organiseren.’
Uit het boek ‘Poppioniers’ 2017.