Een groentewinkel in de Lazarussteeg

Armoe troef

Mijn ouders hadden een groentewinkeltje in de Lazarussteeg. Als bedrijfskapitaal hadden ze ongeveer tien gulden per week nodig, over welk bedrag ze niet beschikten, en wat ze moesten lenen om te kunnen handelen! Het waren in en in fatsoenlijke mensen. Het was armoe troef bij ons thuis. Het is vaak gebeurd dat m’n ouders geen geld hadden om m’n schoenen te laten maken, en dat ik stukjes karton in m’n schoenen gekregen heb, in plaats van zolen.

Kruidenier Krant

Bij ons op de hoek, op de hoek van de Jodenbreestraat, zat een kruidenier, kruidenier Krant was dat. Krant verkocht behalve de kruidenierswaren als bonen en erwten ook brood. Speciaal voor Pasen (Joods Pasen of Pesach) verkocht hij bepaalde, speciale produkten. Produkten die niet bij andere producten mochten liggen. Die mochten niet bij elkaar in een ruimte worden verkocht. Daarom was er een speciaal winkeltje in de kelder. Voor die tijd (voor de oorlog) een best wel grote zaak.

Van winkel naar straathandel!

Op een gegeven moment moesten we weg uit de Lazarussteeg, de woningen en de winkels werden onbewoonbaar verklaard. De wandluizen vielen bij wijze van spreken in de soep. We zijn toen verhuisd naar de Transvaalbuurt, we kregen een woning van de Algemene Woningbouwvereniging, en dat kreeg je niet eerder dan dat je beddengoed ontluisd was. Het betekende trouwens ook dat mijn ouders het groentewinkeltje kwijt waren. Vooral mijn moeder had het daar erg zwaar mee, zij is erg ziek geweest. Mijn vader is nog jaren met een groentekar langs de deuren gegaan in de Plantagebuurt.

Bron:
Philo Bregstein en Salvador Bloemgarten (samenstellers) – Herinneringen aan Joods Amsterdam. (Uitgeverij De bezige Bij – Amsterdam, 1978)
Geplaatst met toestemming van Salvador Bloemgarten.

Plus een interview van Gerard Klaassen met o.a. Nathan Stodel (Joodse Wandelingen, bron: JHM)