Paul Arnoldussen
Maar nog nooit heb ik een man bij Albert Heijn horen zeggen: "Ik vind het helemaal niet raar hoor, een man in een supermarkt." Zo heel gewoon is het dus ook weer niet.
Mary-Ann hangt vol met lingerie, in zoveel kleuren dat het iets van een kermis heeft. Gewaagd en minder gewaagd, doorzichtig of minder doorzichtig. Er zijn korsetten, die vermoedelijk om andere redenen gedragen worden dan die onze grootmoeders destijds hadden. Er zijn panty's en frivole nylonkousen. En er is degelijk spul. Ze hebben beha's met cups A tot en met H in voorraad. En ook sportbeha's en traditionele 'setjes'. Het woord is in deze branche gangbaar. Badpakken en bikini's. Een enorm assortiment en Mary-Ann is er trots op. Mannen kunnen terecht voor sokken en onderbroeken.
En komen ze voor een cadeautje voor hun partner? "Ja steeds meer," zegt Mary-Ann Hogendorp (45), nu al de derde generatie in de winkel. Vaak kennen ze haar maten, maar, opvallend, als ze die moeten gokken gokken ze die altijd te klein. Daar heeft meer dan een eeuw emancipatiestrijd niets aan kunnen veranderen. Van vrouwen ziet Mary-Ann in één oogopslag de maat. Maar desgevraagd meet ze, voor de zekerheid.
Mary-Ann heeft plezier in lingerie. "Mensen worden er blij van."
Ik ken maar één man die blij wordt van onderbroeken. Mary-Ann: "Vrouwen wel, en echt niet alleen voor hun mannen. Het is het eerste wat je aandoet 's ochtends, je kijkt in de spiegel en denkt: dat ziet er goed uit."
De firma Mary-Ann begon in 1938 en heette toen Het goedkoope tricothuis. Op nummer 80 op de Haarlemmerdijk, het pand is afgebroken. Oma deed de winkel en opa leidde een atelier daarachter. Daar werden jasschorten gemaakt in serie, maar ook op maat. De jasschort was de traditionele dracht van de Jordanese dames. Handig, want dan werd de baaien rok niet vuil. Johnny Jordaan: 'Als 't orgel speelt op de ouwe Lindengracht/Gaan de beentjes van de vloer/Ome Koos zwiert in de rondte, in z'n schone boezeroen/ Tante Daatje, met haar schort voor, geeft 'm even van katoen."
De kracht van de firma? Die voorraad dus maar, denkt Mary-Ann: "Vooral, wij zijn gewoon. Wij doen niet gewichtig." Gewoon wordt op prijs gesteld, de zaak groeit uit z'n jas en dus staat een verhuizing op stapel naar een grotere winkel, op nummer 21.
Jammer dat die ene dame het niet meer meemaakt. Ze is al jaren dood. elke zaterdag kwam ze even langs, om een dubbeltje of een kwartje te brengen. "Voor de mazzel," zei ze er dan bij. Het heeft kennelijk wel geholpen.
Dit artikel is onderdeel van een serie over Amsterdamse buurtwinkels die eind 2010 in Het Parool verscheen.