Robbert Tilli‘The Ramones was voor mij altijd de avond van het jaar.’
‘Ik was nog niet eens geboren, toen Paradiso openging,’ zegt Ankie Snaas, niet alleen financieel administrateur bij Paradiso maar ook een groot muziekliefhebster en tourmanager. ‘Ik ben van 1969, dus nog wel net de sixties.’ Alhoewel haar ‘Paradisodebuut’ dichterbij onze huidige tijd ligt dan bij de meeste van haar collega’s bij deze serie terugblikken, twijfelt ze over haar eerste Paradisoherinneringen. ‘Ik ging al vrij jong naar concerten in Schagen en De Koog en daarna naar Paradiso en Melkweg, maar ik kan niet zo goed mijn eerste concert aanwijzen.’ Met een lichte aarzeling houdt ze het op Suicidal Tendencies ergens midden jaren tachtig en ook het Tegentonenfestival met Nick Cave staat haar nog goed bij.
Bierregen voor Nick Cave
‘Bad Brains en Firehose stonden toen ook op Tegentonen. Ik werd helemaal weggeblazen door Bad Brains. Ik moet een jaar of 16, 17 zijn geweest.’ Ze zit een beetje hardop na te denken. ‘Voor die tijd mocht ik niet eens. Maar ik weet het niet eens zeker.’ Waar ze wel 100% zeker van is, is dat Nick Cave haar grote held was. Tot aan posters boven d’r bed toe. Maar op de een of andere manier stelde hij haar aanvankelijk bij concerten steeds teleur. ‘Op mijn veertiende had ik hem al gezien in Vredenburg in Utrecht. De Claw Boys stonden in het voorprogramma. Er zat een limiter op het geluid, dat een paar keer tijdens zijn concert afsloeg. Dat maakte hem heel sacherijnig. Toen kwam hij hier in Paradiso op Tegentonen. Ik stond helemaal vooraan, helemaal fantastisch. Toen ging die uit zijn boek voorlezen! De mensen begonnen bier te gooien, dus toen was hij alweer pissig.’ Later is dat met haar en haar held alsnog helemaal goed gekomen.
Jaarlijks topuitje naar The Ramones
Tot haar favoriete concerten op de heilige grond rekent ze elke keer dat The Ramones kwamen. Als ze twee avonden op rij speelden, dan ging ze beide keren. ‘The Ramones was voor mij altijd de avond van het jaar. Dan stond ik helemaal vooraan,’ memoreert ze. ‘En het beroemde nachtconcert van Nirvana in 1991, daar was ik ook bij. Ik had op de valreep kaartjes kunnen kopen. Ik weet ook nog waar ik precies stond in de zaal. Ook de eerste keer de Chili Peppers, met [gitarist] Hillel Slovak nog, is heel erg bij me blijven hangen.’
Van de Belastingdienst naar Paradiso
Ankie kwam al jaren in Paradiso, maar is er pas vanaf 2002 werkzaam op de financiële afdeling. ‘Ik heb gewoon gesolliciteerd op een advertentie in de krant. Daarvoor ben ik tien jaar ambtenaar geweest. Bij de Belastingdienst.’ Pardon, zeg dat nog eens. ‘Bij de Belastingdienst!’ herhaalt ze grijnzend. ‘Op een gegeven moment was ik daar helemaal klaar mee. Toen zocht ik wat anders. Eerst bleef ik er nog een tijdje parttime werken, terwijl ik de rest van de week bij [distributeur] Sonic Rendezvous in Alkmaar werkte. Maar twee banen bleek meer dan veertig uur te zijn. Toen zag ik in de krant één baan hier. Ik werk hier dus zestien jaar nu. Valt best mee. Mensen denken dat ik hier al honderd jaar zit.’
‘Let’s rawk!’
Ankie heeft een vrij brede muzieksmaak. Naast de heftige namen die hierboven al aan de orde zijn gekomen, bezoekt ze ook veel Americana shows in de Sugar Mountain-concertserie. ‘Ik hou ook heel erg van garagerock,’ vertelt ze enthousiast. ‘Ik was fan van Reiging Sound en Oblivians en vroeg aan [Programmeur] Ben Kamsma of hij dat eens wilde boeken. Ik zou ze gaan zien op South By South West in Austin. Ben zei: ”Ga het maar regelen.” Dat heb ik gedaan. Ik heb Greg Cartwright van Reigning Sound gesproken na hun show in Beerland en zeven showtjes voor hen weten te boeken, waaronder een in Paradiso. Later ben ik ook Oblivians gaan boeken. Toen had ik samen met Ben ineens een festivalletje hier – “Rawk” [2009] – met onder anderen Oblivians, The Gories en White Denim. Mooie line-up toch?’
Hey Bo Diddley!
Ankie die ook al jaren haar baan in Paradiso combineert met het tourmanager zijn van diverse buitenlandse bands, is ook eenmaal chauffeur geweest voor blueslegende Bo Diddley (2004). Met genoegen haalt ze haar herinneringen op: ‘Degene die hem zou ophalen van Schiphol was zijn rijbewijs kwijt, dus werd aan mij gevraagd of ik dat wilde doen. Hartstikke leuk natuurlijk. Hij kwam aan, hij was middenin de zeventig, hij zat in een rolstoel. Zijn band was ook al wat ouder, zeg goede vijftigers, zestigers. Voor die tijd was ik nooit tourmanager geweest, maar met Bo Diddley is het een beetje begonnen. Al hun bagage was achtergebleven in Duitsland. Ze hadden dus helemaal geen kleren om in op te treden. Bo trad gewoon op in zijn spijkerpak, terwijl ik ’s middags nog met de dames van de band ben gaan winkelen. Ze zochten een soort zwarte stage outfit. Ze liepen nog in kanariegeel rond! De running gag was al die tijd: “Wat doe jij aan op het podium?” Iets vinden was nog een heel gedoe. Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen. Pas na de show werd hun bagage met al hun kleding erin bezorgd.’
Bo Diddley die zich had voorgenomen om direct na de show weg te gaan, bleef vanwege de publieke belangstelling toch nog maar even hangen na afloop. ‘Hij besloot nog te gaan signeren. Dat deed hij op een stoel naast het podium. De mensen stonden in een lange rij op het podium. Heel veel vrouwen. Een jonge vrouw noteerde met pen haar telefoonnummer op zijn arm. Als zijn personal assistant leefde ik al die tijd in de veronderstelling, dat hij zo weg wilde gaan, maar toen met al die vrouwen absoluut niet meer. Hij was niet meer weg te slaan. De hele mood was veranderd. Hij genoot van de belangstelling. Niet dat er iets gebeurde met die vrouwen, ook die ene niet – hij was al stokoud. Maar hij was wel zwaar opgefleurd. “It put the spring back in his step.” Toen ik uiteindelijk met hem wegreed, waren erbij die door het raampje van het busje naar binnen wilden. Het waren gewoon Beatle-taferelen!’
Tourmanager
Na die ervaring is Ankie minder gaan werken in Paradiso en er als zzp’er tourmanagement bij gaan doen. We weten allemaal dat dit geen ongebruikelijke gang van zaken is in de muziekwereld in het algemeen en bij Paradisomedewerkers in het bijzonder. Dan kijk je weer eens verder, om te zien wat de wereld nog meer te bieden heeft. ‘Hey ho, let’s go!’ heet dat in het Ramones-taaltje dat Ankie zo goed beheerst.
Tekst door: Robbert Tilli