Het einde van De Leeuw

Bachoerei blijft trouw aan gebouw De Leeuw tot in ieder geval 11 april 1941, want dan verschijnt de laatste melding over de bijeenkomsten van BMJ en wel in Het Joodsche Weekblad.

Wat niet onvermeld mag blijven is de meer dan goede relatie die BMJ had met de beheerder, Andries Spruijt. Hoewel niet regelmatig wordt in het verenigingsblad Andries Spruijt bedankt. Overigens altijd zonder de voornaam, want de vereniging stond wel op etiquette. Al vanaf begin wordt hij bedankt voor de goede samenwerking en voor al zijn werk om alles vlot te laten verlopen. Maar hij doet meer dan voorbereidend werk, want in het januari – februari nummer van 1936 wordt gememoreerd hoe hij samen met een mejuffrouw Hanna Coronel heeft gemusiceerd. Hanna Coronel speelde piano, Andries speelde viool. Dat het om Hanna gaat is te danken aan het feit dat op het joodsmonument staat aangegeven dat zij goed piano speelde. Zie: het verhaal van Hanna Mullem-Coronel  

Eind 1939 (?) wordt Andries nogmaals bedankt voor alle hulp en inzet, omdat: “die steeds alles keurig voor ons in orde brengt’.

Een opvallend feitje betreft de aanwezigheid van De Roode Leeuw in het verenigingsgebouw. Vroeger, voor de sanering, stond of hing deze stenen leeuw in het wapenschild van de bewoners van de Roode Leeuwengang. De schrijver van een prachtig artikel in het NIW verwijst naar een verleden toen er mensen in die Roode Leeuwengang gewoond zouden hebben. Maar in zijn herinnering staan nog wel de verzameling krotten, donkere kamertje, het vervuilde water en de intense stank van het gore grachtenwater. Het is een veel langer artikel, maar zeer de moeite waard om het te lezen. Zie hiervoor: het NIW van 10-02-1933. Het artikel is overigens geschreven door Monny S. Santcroos.

Wat zeker niet onvermeld mag blijven is dat op het wapenschild niet de Roode Leeuw stond, maar ‘Roo Leeuw’. Is er ooit een stuk afgebroken? Misschien, maar de allereerste datering van Roo Leeuwengang dateert al van 29 maart 1763. Nergens wordt gerefereerd aan een mogelijke breuk of vernieling. Jammer genoeg is (mij) niet bekend waar de Roo Leeuw is gebleven.

Met het gebouw De Leeuw ging het na de oorlogsjaren goed, vooral de communisten maakten gretig gebruik van De Leeuw. Maar de saneringsdrift en de bouw van bredere wegen, tunnels en welke andere infrastructuur dan ook maakt dat het oneven deel van de Valkenburgerstraat moest wijken.

De laatste afbeelding van nummer 149 dateert van 13 februari 1969. Ook nummer 151 staat er nog, maar de belendende percelen zijn al afgebroken.

Terug naar de inhoudsopgave.