De eerste Chinezen

In de jaren dertig kwamen ook de eerste Chinezen naar Amsterdam. Er was een Chinees schip ‘gestrand’ en de bemanning moest een paar weken blijven. Ze vonden het blijkbaar hier wel leuk of interessant bij ons in Amsterdam. Om te blijven ‘leven’ gingen ze onder andere pindabrokken maken, van suiker met pinda’s. Dan hadden ze een grote broodtrommel met leren riemen daaraan vastgemaakt. Die hingen ze dan om hun nek met in de trommel de pindabrokken. Dan stonden ze mee op de hoek van de straat en riepen; ‘Pinda pinda, lekka lekka’ (zie afbeelding met het beroemde lied, onderaan deze tekst). 

Ik vond het wel aardige mensen trouwens. Als kind vond ik het bijzonder aardig dat ze de ‘r ‘ niet konden uitspreken. Er was trouwens een Chinees die zichzelf Jopie noemde. Die had waarschijnlijk een heel moeilijke naam en dacht dat Jopie een stuk makkelijker was. Diezelfde Jopie wilde wel met mij ‘tlouwen’. Zo liep ik een keer met mijn vader door de straat toen Jopie op ons af kwam. Jopie zei; ‘mooi meisie, wil met haal tlouwen’.

‘Daar komt niks van in zei’, mijn vader, dat kon echt niet, ik was hooguit 11 of 12 jaar oud. ‘In China wel hool’, zei Jopie, ‘China tlouwen’. Verder weet ik alleen nog de namen van twee broers; Fu Kee Chou en Fu Kee Tai, daar zei ik altijd hoi tegen.

Er waren trouwens ook redelijk wat Chinese vrouwen, die liepen allemaal op van die kleine ingebonden voetjes. Ze hadden dan ook heel kleine schoentjes. Als klein meisje vond ik dat prachtig, ik wilde dat ook wel en ging er van op mijn tenen lopen, ik wilde hen nadoen. Ik weet niet of zij het zo vreselijk vonden, verdrietig heb ik hen nooit gezien. Zij leken best gelukkig met hun mannen. Zij vonden die kleine voetjes geloof ik wel sjiek.